حکایت قلعه نوعی در فوتبال ایران
چگونه قلعه نوعی در لیگ داخلی موفق میشود؟
داوران داخلی چه نقشی در موفقیت های ژنرال دارند؟
آیا قلعه نوعی دار و دسته دارد؟
نهمین دیدار پیاپی امیر قلعه نویی در لیگ قهرمانان آسیا باز هم با ادامه حرکت روی مسیری بدون پیروزی، به پایان رسید و این فرضیه را که او صرفا یک مربی موفق در داخل کشور است و در بازیهای بین المللی خیلی زود عرصه را به رقبا، تحت هر شرایطی واگذار می کند، در یک قدمی تبدیل شدن به یک تئوری قرار داد. اما نکته ای در این بین وجود داشت و دارد، نکته ای ورای شکست در تاشکند، حضور در قعر جدول و انداختن همه تقصیرات به گردن محسن باسمای سوری بود، ترفندی که همراه همیشگی امیرقلعه نویی در مواقع بحرانی است .
بی شک باید اعتراف کرد که سپاهان بدون عماد رضا همان استقلال قلعه نویی بدون خسرو حیدری است، وقتی حیدری نبود آن روزهای تراژیک مثل شکست 4 بر یک در حافظیه رقم خورد و وقتی هم تیمی با شناخت توانایی های حیدری در صدد مهار او بر می آمد و موفق هم بود، آنگاه استقلال نیشی نداشت که در تن رقبایش فرو کند. حالا این سپاهانی است که عماد رضا ندارد و همه امیدش را به ابراهیم توره ای دوخته که مثل خود آقای سرمربی اصلا «فراایرانی» نیست، نمی تواند مشتری دست به نقد خارجی پیدا کند و با این روند بازی در لیگ قهرمانان آسیا هم رکورد گل نزدن های احمد مومن زاده و آرش برهانی را یکجا شکسته و هم رکورد قرار داشتن های پیپو اینزاگی در منطقه آفساید را در لیگ قهرمانان اروپا.
اما مرور اتفاقات این نه بازی اخیر ما را با یک موتیف آشنا می کند، انگشت اتهام شکست را به سمت داوران نشانه رفتن، سناریویی که قلعه نویی در لیگ برتر هم آن را به وفور پیاده کرده است. به شهادت تصاویر تلویزیونی بازی سپاهان و پاختاکور، داور سوری قضاوت خوبی نداشت و عصبیت چهره اش چندان به کار یک داور نمی آمد و حتی در دادن اخطار به محسن بنگر هم اشتباه کرد اما باید این را هم بگوییم که تصممیمات او چندان تاثیری در نتیجه بازی نداشت. آیا این تقصیر محسن باسما بود که زین الدین تاجیف روی گل اول از چند بازیکن سپاهان عبور کرد و مهدی رحمتی نتوانست آن دو ضربه نه چندان مشکل را مهار کند؟
تکرار آن چیزی است که در زندگی قلعه نویی نقش کلیدی داشته، تکرار حضورهایش در استقلال به قصد حرکت روی یک مسیر صعودی و قهرمان شدن، تکرار تیم هایی که خوب گل می زنند و در گل نخوردن هم توانا هستند و البته تکرار روزهای آخر فصلی که جز با زجر و ناکامی پایان نمی یابد. قلعه نویی وقتی این روزهای اخیرش در سپاهان را مرور می کند، در خاطراتش روزهایی این چنینی را به یاد نمی آورد؟ او یادش می آید که ناگهان ذوب آهن را بالای سرش دید؟ امروز شاید سایت باشگاه سپاهان بنویسد که چون آنها از قهرمانی در لیگ برتر مطمئن هستند لیگ قهرمانان آسیا را هم مثل جام حذفی برای دیگران گذاشته اند، مفهومی که بیش از هر لحظه ای نشان می دهد آنها خود هم می دانند تیم روزهای سخت نیستند و ترجیح می دهند به آنچه دارند، بسنده کنند و تلاش برای به دست آوردن گام های جدیدی را به آینده واگذار کنند، اینده ای که شاید اصلا به آن نرسیم و نرسند.
سپاهان برای آشتی با هوادارانش نیاز به یک جام قهرمانی از نوع لیگ برتر داشت پس به سراغ متخصصش رفت، در وسط کار نمی توان بندی به مفاد قرارداد افزود. امیر قلعه نویی بعد از بازی با العین و تساوی در فولادشهر مدعی شد که سپاهان به عنوان تیم اول این گروه راهی دور بعد می شود، به انتظار می نشینیم تا صحت و سقم این گفته مشخص شود و سپس به دیگر وعده هایش می نگریم، به وعده های مردی که می گوید تیم ملی را مثل آب خوردن به جام جهانی می برد. او اگر سپاهان را تیم اول گروه کرد، آنگاه برایش می نویسیم که کاش سرمربی تیم ملی بودی و ما را به جام جهانی می بردی، آسان مثل خوردن یک لیوان آب یا دهشتناک مثل بلعیدن جام شوکرانش برای ما فرقی نخواهد داشت.
نظرات شما عزیزان:
|
منوي اصلي
تبادل لینک هوشمند 
نويسنده: 